Wacław Borowy (1890-1950)
Wacław Borowy urodził się 19 maja 1890 roku we wsi Tuszynek pod Łodzią. Do gimnazjum uczęszczał w Warszawie, w 1908 rozpoczął studia na Uniwersytecie Lwowskim, a od 1909 roku kontynuował je w zakresie filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1914 doktoryzował się na podstawie monografii Ignacy Chodźko - artyzm i umysłowość.
W czasie pierwszej wojny światowej Wacław Borowy wykładał w warszawskich gimnazjach, zapoznawał się też z pracą archiwisty. Od najmłodszych lat był zapalonym miłośnikiem książek, a teraz zaczął łączyć tę pasję ze sferą spraw zawodowych. W latach 1921-28 był kustoszem, a później wicedyrektorem Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego.
Wiele uwagi poświęcił wówczas problemom katalogowania, opracowując projekty zasad i przepisów w tym zakresie.
W latach 1928-30 pracował jako radca w Departamencie Sztuki Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Był założycielem i członkiem Klubu Literackiego i Naukowego, należał też do Polskiego PEN Clubu. Przez pięć lat wykładał w Londynie język i literaturę polską, a po powrocie do kraju objął w 1936 roku stanowisko dyrektora BUW-u. Pełniąc te funkcje, Borowy uzupełnił biblioteczne zbiory w zakresie piśmiennictwa naukowego polskiego i zachodnioeuropejskiego, a z dawnych zasobów biblioteki i starannie dobieranych nabytków skompletował księgozbiory podręczne Czytelni i Biura Katalogowego. Sporządził też na użytek biblioteki szereg instrukcji i regulaminów, takich jak np. Zasady katalogowania w Bibliotece Uniwersyteckiej w Warszawie, Prolegomena do wszelkiej przyszłej instrukcji katalogowej, czy Przepisy katalogowania alfabetycznego w bibliotekach polskich.
W okresie okupacji hitlerowskiej objął funkcję redaktora wydawnictwa "Biblioteka Narodowa", które działało wówczas konspiracyjnie w Warszawie. Był jednym z pierwszych, którzy zaraz po kapitulacji stolicy podążyli na Uniwersytet, by chronić i zabezpieczać księgozbiory. W 1944 roku Borowy, chociaż służbowo z Biblioteką Uniwersytetu nie był związany, ofiarnie brał udział w wywożeniu zbiorów z zagrożonego całkowitym zniszczeniem gmachu. Mieszkał wówczas w Zalesiu, skąd od 7 listopada, całymi tygodniami wyjeżdżał o 5 rano do Warszawy, gdzie w zdewastowanym przez Niemców budynku Biblioteki pracował bez światła i ogrzewania przy ratowaniu książek. Zdarzało się, że przy swym słabym zdrowiu, wraz z grupą podobnych mu pasjonatów, nocował w piwnicach gmachu i nieomal o głodzie pracował w najcięższych warunkach. Pieczę nad biblioteką sprawował do stycznia 1945 roku, tzn. do powrotu jej ówczesnego dyrektora, docenta Lewaka.
W roku akademickim 1945/46 zorganizował Seminarium Historii Literatury Polskiej, którym kierował aż do śmierci. W latach 40-tych był też członkiem redakcji "Teatru" i "Pamiętnika Literackiego", zajmował się przygotowaniem wystaw poświęconych Norwidowi i Żeromskiemu, należał też do komitetu redakcyjnego wydania narodowegoDzieł Mickiewicza. Spod pióra Wacława Borowego wyszło wiele studiów dotyczących literatury polskiej m.in.: Ze studiów nad Fredrą; Wisła w poezji polskiej; Kamienne rękawiczki i inne szkice literackie; Dziś i wczoraj.(szkice literackie); Norwidiana; O poezji polskiej w wieku XVIII; Studia mickiewiczowskie . Cokolwiek się ukazywało, było zawsze wielkim wydarzeniem. Ci, którzy znali go bliżej, wspominają, iż był również koneserem teatru i miłośnikiem tańca artystycznego o niemałej kulturze muzycznej i znawstwie malarstwa europejskiego. Stąd też brały się w jego pracach częste odniesienia do innych dziedzin sztuki.
Borowy otrzymał w swoim życiu wiele nagród i odznaczeń, m.in. w 1928 (wspólnie z Tadeuszem Boyem-Żeleńskim i Karolem Irzykowskim) nagrodę Polskiego Towarzystwa Wydawców dla najlepszych krytyków literackich w kraju, w 1930 nagrodę Kasy im. Mianowskiego za całokształt działalności naukowej, w 1937 Państwową Nagrodę Literacką oraz Złoty Wawrzyn PAL, a w 1946 roku odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi.
Wacław Borowy zmarł 16 października 1950 roku w Warszawie. Na pogrzebie - zgodnie z wolą tego wielkiego, a zarazem skromnego człowieka - nie było żadnych przemówień.
